Ağrıdan Fransa’ya Otizm Yolculuğu

Otizmli kızı olan Mehtap Hanım tanıyı Fransa’da almış bir anne. Daha sonra aile olarak Türkiye’ye dönüş kararı almışlar. Fransa’da başlayıp Ağrı’da devam eden otizm yolcuklarını konuştuk.

Sizi biraz tanıyabilir miyiz?

İsmim Mehtap. 36yasındayım, iki çocuğum var. Ağrı’da yasıyorum, çalışmıyorum. Evliyim, çoğu zamanım çocuklarla ilgilenmekle geçiyor. Elimden geleni yapmaya çalışıyorum.

Çocuğunuzun otizmli olduğundan ne zaman şüphelendiniz?

O zamanlar Fransa’da yaşıyorduk. Esma 15 aylıkken yürümüyordu doktora götürdük, testler yapıldı. Bir ay sonra test sonuçlarını almaya gittiğimizde yürümeye başlamıştı. Bir sorun olmadığını düşünerek gittik. Sonra doktor bizden daha farklı testler ve tahliller istedi. Bu arada psikoloğa yönlendirdi. Süreç başladı. Tam olarak tanıyı, 3 yaşında aldık.

İlk tanı aldığınızda neler hissetmiştiniz?

Tabii ki çok zor bir dönemdi. Dediğim gibi o sıralar Fransa’daydık ve otizm bu kadar bilinmiyordu. Nasıl bir yol bizi bekliyor hiç bilmeden başladık. Haftanın bir günü psikolog, bir günü rehabilitasyon, iki haftada bir çocuk nörolojiye gidip geldik. Bunları Fransa’da devlet karşıladı. Ama yabancı dil çok sorun oldu.

Esma 5 yaşında haftanın bir günü akranlarıyla iki saat ana sınıfına gitmeye de başladı. Her gün okula gidebilmesi için Fransa’da bir çok okul gezdik. Ya çok ağır durumda olanlar vardı kabul etmediler ya da çok hafif düzeyde. Son gittiğimiz okula kabul edildi. Haftanın beş günü gidebiliyordu. Servis gelip alıyordu. Akşam bırakıyordu. 6 ay kadar gitti.

Ne kadar oldu Türkiye’ye döneli? Dönüş kararınızı nasıl verdiniz?

Buraya gelme kararı tamamen tesadüf oldu aslında. Bu bakımdan iyi de oldu. Burada da ilk dönem zorlandık. Yeni bir hayat bizi bekliyordu. Çünkü burada yeniden okula yazdırdım. İlk dönem haftanın bir günü rehabilitasyon tek şansımızdı. Çok zorlandık ama yolumuza çok iyi öğretmenler çıktı.  Bize hep yol gösterdiler. Sonra pandemi geldi. Pandemi döneminde evden çıkamıyorduk. Sınıf açtırmak için başvuru yaptık. Kabul oldu ama pandemiden dolayı gidemiyorduk. Evde bir şeyler yapmalıydım. Gittiğimiz rehabilitasyon merkezinin öğretmeni çok yardımcı oldu. Onun sayesinde çok ilerledi. Okullar açılır açılmaz, haftanın iki günü gitmeye başladık. Çok faydasını gördüm. Sonra sınıfımız da açıldı. Öğretmenimiz de geldi. Esma’nın en büyük şansı öğretmeni oldu diyebilirim. Esma’nın konuşması, hareketleri, her şeyi yavaş yavaş düzelmeye başladı. Çok teşekkür ediyorum hepsine.

Fransa deyince otizmlilerin hayatı çok daha kolaydır düşünüyoruz. Avrupa’da standartlar çok yüksekmiş gibi bir algımız var. Gerçekten öyle mi?

Ücretsiz eğitimde Fransa’da 8 yıl öncesinden bahsetmek gerekirse, benim gördüğüm çok çok yüksek bir algı yoktu. Ben şu an burada da ücretsiz eğitim aldırıyorum. Okulumuz da apayrı… Bu biraz oturduğum yerle alakalı sanırım. Büyük şehirlerde eminim çok daha zordur. Biraz da öğretmenlerin vicdanı, merhameti ve sabrıyla alakalı sanırım. Esma tek öğrenci, iki öğretmeni var. Ondan dolayı çok şanslıyız.

Çocuğunuz şimdi kaç yaşında? Nasıl bir hayatı var?

Esma simdi 14 yaşında. Çevre faktörü nereye gidersek gidelim mutlaka vardır. Biz alıştık iyi ki Esma gibi bir kızım var.  Ben kendimi çok şanslı hissediyorum. Hayatı ve insanları tanımama çok yardımı oldu.  İyi ki de benim kızım.

Esmam okuma yazma bilmiyor tuvalet eğitimi hala beni en çok zorlayan durum. Onun dışında kendini ifade etmesi konuşması gayet düzeldi. Takıntıları elbette ki var ama her şeye rağmen o kadar harika bir duygu ki özel çocuk annesi olmak. Çok kıymetli, çok değerli…

Yeni tanı almış ailelere ne söylemek istersiniz?

Yeni tanı almış ailelere şunu söylemek istiyorum, zaman ve sabırla emin olun her şey çok güzel olacak.

Otizmli çocuklar için neler olsun istersiniz?

Ağrı’da ve tüm Türkiye’de hafta da iki saat çok yetersiz kalıyor. Süresi daha uzun olsa gidebilecekleri spor merkezleri olsa çok daha güzel olur diye düşünüyorum.

Son olarak ne söylemek istersiniz?

Bu arada eklemek istiyorum Instgram sayfamı açarken Esma ile ilgili açmıştım, @otizmin_mavisi Elif hanımla üç yıldır tanışıyoruz. İyi ki tanışmışız. Onun sayesinde bir çok anneyle tanıştım, bir çok yol arkadaşı kardeşler kazandım. Yalnız değiliz. Hiç görüşmesek de hepsiyle kader arkadaşı olduk. İyi ki varlar. Esma’nın hayatına dokunan Şenay hocam Rasim hocam, Bestami hocam  iyi ki varsınız. Söylemeden geçemeyeceğim, öğretmenden çok abi abla oldular. Çok teşekkür ederim hepsine.